در گزارشی که توسط دنیای اقتصاد منتشر شده، آمده است: دوشنبه گذشته، جو بایدن، رئیس‌جمهوری ایالات متحده، همراه با ناتو، اتحادیه اروپا، استرالیا، انگلیس، کانادا، ژاپن و نیوزیلند چین را به‌دلیل یک کارزار گسترده جاسوسی سایبری که به راه انداخته است، یک تهدید بزرگ خواند و آنتونی بلینکن، وزیر خارجه این کشور هم پکن را خطری عظیم برای امنیت اقتصادی و ملی کشورش خواند. همچنین وزارت دادگستری ایالات متحده، چهار تبعه چینی را که با وزارت امنیت دولت چین همکاری می‌کردند، متهم کرده است که طی سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۸ به سیستم‌های کامپیوتری ده‌ها شرکت، دانشگاه و نهاد دولتی در ایالات متحده و خارج از کشور حمله کرده است. در مقابل چین این ادعاها را ساختگی و توهم آمریکا خواند و روز جمعه اعلام کرد که چندین مقام آمریکایی را در فهرست تحریمی کشورش قرار داده است. چین این اقدام را به تلافی تحریم‌های آمریکا در خصوص هنگ‌کنگ پیش برد. افزون بر این بین چین و آمریکا اختلافات متعددی وجود دارد که می‌توان به اختلاف آمریکا درباره اویغورها، تایوان، هنگ‌کنگ، مسائل تجاری، حضور نظامی آمریکا و دریای چین جنوبی اشاره کرد. با این حال چین به‌رغم رشد سریع نظامی‌گری‌اش هنوز توان پنجه در پنجه انداختن با آمریکا را ندارد و ترجیح می‌دهد بازی خود را آنلاین با آمریکا ادامه دهد نه در میدان.
بیشتر بخوانید:
وانگ یی: به آمریکا یاد می دهیم چگونه با دیگران رفتار کند
«وانگ ون بین»: آمریکا به دنبال سرکوب و مهار شرکت های چینی است
متیو فونایول، تحلیلگر سیاست خارجی و امنیتی چین با مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی به الجزیره می‌گوید: «چین مدت‌هاست به دنبال مناطقی نامتقارن است که بتواند آنها را به‌گونه‌ای تحت تاثیر قرار دهد؛ اما در عین حال به این مساله هم توجه دارد که برتری و امتیازات ذاتی ایالات متحده را به‌طور مستقیم به چالش نکشد… ساخت یک نیروی دریایی مدرن به هزینه، زمان و دانش زیادی نیاز دارد؛ اما در فضای مجازی نیاز چندانی به زمان و هزینه ندارد و مسیر راحت‌تری برای به چالش کشیدن آمریکا است.» در اوایل این ماه، شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهوری چین در صدمین سالگرد تاسیس حزب کمونیست که همچون سیستم عصب مرکزی این کشور عمل می‌کند، در سخنانی که تپش قلب را در سینه بیشتر می‌کرد، به برخی از کشورها هشدار داد، در امور داخلی چین مداخله نکنند و تاکید کرد: « ما موعظه‌های مقدس‌مآبانه را از کسانی که احساس می‌کنند حق دارند برای ما سخنرانی کنند، نخواهیم پذیرفت.»
این وضع موجود بسیار غیر قابل باور از زمانی است که دو ابرقدرت برای اولین بار روابط دیپلماتیک خود را در نیم قرن پیش آغاز و گرم کردند. تا مرگ مائو این رابطه چندان خوشایند نبود؛ اما هنری کیسینجر، مشاور امنیت ملی نیکسون مخفیانه در ژوئیه ۱۹۷۱ از چین دیدار کرد و زمینه را برای دیدار رئیس‌جمهور آمریکا در سال بعد فراهم کرد. آیزاک استون فیش، نویسنده کتاب مدیریت استراتژی ریسک‌پذیری‌ها می‌گوید: این ضد شوروی بود؛ دشمنِ دشمنِ من، دوست من است. این برای آمریکا یک موفقیت بود و چین را که پیش‌تر یک تهدید برای آمریکا می‌دانست، خنثی کرد.»
این روابط در طول جنگ سرد ادامه داشت و گرچه رونالد ریگان، رئیس‌جمهوری آمریکا از نظر ایدئولوژیک و در ابتدا بیشتر طرفدار تایوان بود، اما بعدا به‌دلیل اهمیت استراتژیک این رابطه، به ارتباط با چین تمایل بیشتری پیدا کرد.
استفان مک کینو ، استاد تاریخ چین در دانشگاه ایالتی آریزونا به الجزیره می‌گوید: به ریگان گفته شده بود که چینی‌ها به نوعی عضوی از ناتو هستند؛ زیرا توان عقب نگه داشتن بیش از یک میلیون سرباز شوروی را دارند. به‌علاوه، ما یک اداره شنود را در سین‌کیانگ برقرار کرده‌ایم تا ایران، خاورمیانه و شوروی را رصد کنیم. ما اتحاد ضمنی داشتیم.»
این ارتباط تا سال ۱۹۸۹ و تا زمان فاجعه تیان‌آن‌من ادامه داشت و در این سال رابطه میان دو کشور شکرآب شد.
